Wersja/22.2.156

Wersja 22.2.156.17105 została wydana w dniu 2022-02-28. Główne zmiany były związane z ulepszeniem fragmentów scenerii przylegających do Linii 61 — Częstochowa Osobowa, Wyczerpy oraz Kalina i Krupski Młyn (ze scenerii Tarnowskie Góry). Dopracowane zostały takie zagadnienia jak: warstwy trójkątów, łuki pionowe, przekroje poprzeczne, automaty wpływające na działanie edytora i eksport do wielu plików.

Zobacz też zmiany w poprzedniej wersji 155.

Zmiany w edytorze RSF

Zmiany warstwy dodawanych trójkątów

W przypadku dodania nowego trójkąta po zaznaczeniu trójkąta wczytanego z CityGML (0x32), nowy trójkąt zostanie utworzony w warstwie 0x30, a nie w 0x32. Wynika to z tego, że trójkąty warstwy fundamentów 0x32 powinny być tylko "wewnątrz" budynku, a zewnętrzne już nie. Naprawione zostało powiązanie topologiczne trójkątów z punktami, ustawiane przy dodawaniu nowego — nie ma ono obecnie znaczenia praktycznego, ponieważ punktów wysokościowych się nie przemieszcza i nie ma potrzeby naprawiania trójkątów. Być może będzie miało znaczenie w przyszłości, przy eksporcie do jakiegoś formatu (np. miałoby dla eksportu trójkątów do OBJ).

Dodatkowo, jeśli nowy trójkąt jest rozpinany na punktach warstwy 0x11 (NMT-100), to zostanie on umieszczony w warstwie 0x31, niezależnie od tego, z jakiej warstwy był trójkąt, do którego dodawano sąsiadów (normalnie 0x30).

Poprawiony algorytm wyszukania punktu do nowego trójkąta

Uwzględniana jest teraz dodatkowo odległość punktu od środka boku oraz odległość punktu od środkowej boku. Dzięki temu powinny być tworzone większe trójkąty (z preferencją ostrokątnych nad rozwartokątnymi).

Wyłączone kopiowanie sygnałów do nowego odcinka

Wcześniej dodawanie nowego odcinka do zaznaczonego przejmowało podczepione sygnały i należało je ręcznie usuwać. Teraz nowy odcinek nie będzie miał podpiętych żadnych sygnałów.

Wyłączone generowanie długich profili poprzecznych

Zasadniczo profile poprzeczne nie powinny być rzadziej niż co 100m. Dopuszczalne jest 200m, a graniczną wartością jest 250m. W razie większej odległości pomiędzy poprzeczkami profil nie zostanie wygenerowany. Ma to na celu unikanie tworzenia długaśnych profili (które i tak zwykle nie będą pasować do torów), gdy na wczesnym etapie prac jest wstawionych tylko kilka poprzeczek.

Zmiana domyślnego źródła wysokości

Dotychczas wysokość do liczenia przekrojów poprzecznych była brana z trójkątów, które musiały być wcześniej jawnie utworzone (dodane do punktów NMT albo wczytane z SCN). Obecnie domyślnie używane są tylko punkty, a jawne trójkąty nie są potrzebne. Wynika to z wprowadzenia szycia ścian lasu z niweletami — "ściany" można zakotwić do punktów wysokościowych, a następnie utworzyć wirtualne trójkąty (pojawią się tylko podczas eksportowania) łączące ścianę z profilami poprzecznymi. Źródło wysokości można nadal przełączyć na trójkąty — dolna pozycja w menu NMT. Docelowo źródłem wysokości będą pliki z mapami wysokości (NMT-1) lub trójkąty z nich wygenerowane do jeszcze innych plików.

Przyklejenie poprzeczki do linii kierunkowej

W przygotowaniu jest możliwość ustalenia kąta poprzeczki przy użyciu linii kierunkowej. Będzie miało to co najmniej dwa poniższe zastosowania. Nie ma możliwości określenia odległości poprzeczki od linii kierunkowej, więc docelowo poprzeczka w odległości do 1m od linii kierunkowej będzie nakładana na linię kierunkową, a dla większej odległości — pozycja będzie określona kilometrażem, a z linii kierunkowej będzie brany kąt (zamiast wpisywanego ręcznie). Przejściowo wpisany ręcznie kąt jest używany do określenia współczynnika poszerzenia. Rozwiązanie będzie testowane w miarę potrzeb i udoskonalane na podstawie wyników testów oraz zgłoszeń użytkowników edytora.

Pierwsze, to poprzeczka na skraju komórki, równoległa do osi układu współrzędnych. Linię kierunkową o długości 100m albo 200m należy umieścić na linii łączenia komórek (siatka 1km), ustawiając ją zgrubnie i następnie poprawiając ręcznie współrzędne do okrągłych wartości. Zapamiętać punkt na linii kierunkowej i ustawić punkt na poprzeczce. W poprzeczce należy również poprawić ręcznie jedną ze współrzędnych P[1] oraz P[2] na wartość bardziej okrągłą (zależnie od tego, którą z osi XY przecina połączenie komórek).

Drugie zastosowanie to tworzenie przyczółków wiaduktów i mostów pod skosem do torów. Przy pomocy linii kierunkowej ustala się kąt drogi lub rzeki. Następnie tę linię kierunkową przypisuje się poprzeczkom tworzącym przyczółek.

Wyszukiwarka błędów: prędkość w komentarzu nazwy rozjazdu

Nietypowe prędkości dla rozjazdów, jeśli mają być używane do sterowania semaforami (np. wjazd zawsze na 40km/h, 50km/h na bok), powinny być umieszczone po ukośnikach. Jednak użycie dwóch ukośników obok siebie oznacza komentarz, który jest usuwany z nazwy w pierwszej kolejności, przed rozpoznaniem prędkości. Po pierwszym ukośniku podaje się prędkość do jazdy na wprost, a po drugim na bok. Przykładowo, aby przejazd na wprost przez rozjazd był zawsze z dolnym pomarańczowym, należy dodać do nazwy "/40", a jeśli chcemy wyświetlić "5" na W21 dla jazdy na bok po rozjeździe zwyczajnym R=300m, należy dodać "/-1/50" (dwa ukośniki, pomiędzy nimi nie może być pominięta prędkość do jazdy na wprost, ujemna oznacza brak ograniczenia).

Zmiana jednostki promienia łuku pionowego

Ponieważ w miarę wszędzie w edytorze RSF są używane metry, a promień łuku pionowego w poprzeczce był w [km], jednostki zostały ujednolicone do [m]. Obliczeniowo nic się nie zmienia. W poprzeczce można wpisać promień od 10m do 327670m (327.67km). Liczba ta nie potrzebuje znaku, ponieważ łuk pionowy jest dopasowany do ustawionych pochyleń. (Możliwe jest wpisanie wartości ujemnych, ale nie mają one sensu obliczeniowego, będzie to jeszcze analizowane, czy zezwolić na wpisanie ujemnych wartości, czy zwiększyć promień do 650km.) Promień luku pionowego w odcinku trajektorii był już wcześniej w [m]. Jeśli w dokumentacji linii kolejowej jest podane R=0, oznacza to, że szyny układają się w danym miejscu "same" i nikt promienia nie sprawdza. Do celów symulacji promień nie może być zerowy, należy wpisać wartość np. 10m, czy 100m, ewentualnie wartość dosyć dużą (200km), aby utworzył się jawny łuk pionowy (odpowiednik wygięcia szyn pod ich ciężarem), a nie było załomów na końcach odcinka. Rezultat w takim przypadku należy obejrzeć w symulacji i ewentualnie poprawić geometrię.

Zapis konfiguracji automatów do RSF

Automaty w edytorze ustawiają wartości domyślne obiektom oraz określają, co jest poprawne, a co nie. Mogą być przydatne na początku tworzenia scenerii, natomiast w miarę jej zaawansowania zaczynają przeszkadzać (np. zmieniając ręczne ustawienia na domyślne) i należy je wyłączać. Przykładowo, jeden z automatów może ustawiać domyślne tarcie w torach na wartość 0.15. Z jednej strony zapewnia to poprawne tworzenie odcinków, ale gdyby chcieć zróżnicować współczynnik tarcia (np. obniżyć go nieznacznie w okolicy rzeki, a zwiększyć w miejscach, gdzie zawiewa piaskiem), to automat przywróci wartości domyślne. Stan ustawienia automatów może być teraz zapisywany w pliku RSF — dotychczas nie był zapisywany i każde uruchomienie edytora ustawiało domyślne ich działanie. W miarę dalszych prac nad edytorem pojawi się też osobne okno do obsługi wielu konfiguracji automatów wraz ze szczegółowym opisem, w jakich przypadkach jest wskazane włączenie automatu, a w jakim momencie powinien być już wyłączony jako zbędny. Kod obiektu dla zapisu ustawień automatów został ustalony na 0x2002. Na razie nie będzie osobnych rekordów na poszczególne ustawienia, ale może się to pojawić z czasem (np. domyślne ustawienie skrajni dla niwelet może być osobnym rekordem o określonej nazwie, a nie być wspólne dla reszty automatów).

Konfiguracja automatów pozwala również testować rozwiązania, które mają usprawnić pracę — bez ryzyka, że jednak zbyt wiele skomplikują. Dzięki zapisowi konfiguracji można je włączyć, albo wyłączyć, w razie gdyby się okazało, że nie do końca działają poprawnie. Przykładowo algorytmy przeliczania torów po korekcie położenia linii kierunkowej (zmiana ortofotomapy na bardziej czytelną) mogą być pomocne albo wprowadzać zbyt duże zamieszanie i wtedy lepiej naprawiać poszczególne rozjazdy ręcznie.

Poprawka przypisywania najbliższego odcinka niwelety

Jakiś czas temu zostało wprowadzone wyliczanie wysokości końców toru wg niwelet przypisanych do sąsiednich odcinków, a nie do danego odcinka. Dzięki temu lepiej są wyliczane odcinki bez przypisanej niwelety, a których sąsiednie są przypisane do różnych niwelet. Jednak przypisanie danego odcinka do najbliższego odcinka niwelety było aktualizowane tylko wtedy, gdy obydwa sąsiednie wskazywały na ten sam odcinek niwelety. Obecnie została dodana opcja szukania najbliższego odcinka niwelety również w pozostałych przypadkach (mimo, że nie jest to niezbędne do obliczeń dla danego odcinka). Szukanie to jest zależne od włączenia konfiguracji automatu. Jeśli okaże się, że nie sprawia to problemów, możliwość wyłączenia mechanizmu zostanie usunięta.

Poprawianie wysięgników w bramkach

Kod z operacji "delikatnego doklejania wysięgników do bramek" (z ograniczeniem do 20cm) został przeniesiony jako automat opcjonalny do kodu wyliczania pozycji wysięgnika. Na początek musi to zostać włączone jako automat, jeśli nie będzie sprawiać problemów, to zostanie włączone na stałe, a potem ewentualnie usunięta będzie możliwość wyłączenia. Dotychczas trzeba było korygować wysięgniki operacją globalną, uruchamianą z menu, obecne zmiany mają na celu każdorazowe poprawianie wysięgnika i uniknięcie konieczności uruchamiania poprawiacza z menu.

Zmiana dotycząca nazw obiektów

Informacja o zapisie nazwy dla poszczególnych typów obiektów jest przenoszona do tablicy konfiguracji obiektów. Jest to zmiana wewnętrzna i nie powinna mieć wpływu na funkcjonalność, jednak może spowodować przejściowe problemy. Dzięki tej zmianie będzie można łatwiej uzyskać miejsce na dodatkowe dane. Przykładowo, drogi w warstwie 0x5F mają informację o wysokości odcinka ponad niweletę, co służy do obsługi peronów tworzonych obiektami dróg. Dotychczas nazwa dla tych odcinków była zapisywana jako wyjątek, a będzie w postaci konfiguracji warstwy. W odcinkach trajektorii oraz obiektach punktowych będzie można dla niektórych warstw wygospodarować od 4 do 16 bajtów na dodatkowe parametry, kosztem przenoszenia dłuższych nazw do osobnych rekordów. Z kolei w obiektach definiujących nazwy plików (mających obecnie 32 bajty danych) będzie można wygospodarować od 4 do 32 bajtów na dodatkowe parametry, kosztem skrócenia nazwy pliku (do 43 bajtów, obecnie na nazwę przeznaczone jest 75 bajtów).

Poprzeczki z blokadą Z bez profilu

W związku z pracami nad łukami pionowymi, poprzeczki z blokadą wysokości (Z) nie będą posiadały przekroju poprzecznego. Wynika to z faktu, że łuk pionowy powinien być wpisany w kąt, a profil w poprzeczce z załomem będzie tworzył wierzchołek tego kąta. Zagięcie podtorza powinno być zrobione dodatkowymi poprzeczkami (w liczbie zależnej od promienia i długości łuku), a nie stanowić jednego wierzchołka. Segmentowanie podtorza na łukach w planie jest obecnie robione co 20m (domyślna wartość przy wstawianiu poprzeczek), jednak "kanty" są wtedy dosyć widoczne i prawdopodobnie będzie to zmniejszane w miarę udoskonalania scenerii.

W przypadku łuków na szczycie wzniesienia pojedynczy wierzchołek może wżynać się w podsypkę i tory, natomiast dla łuków w przełomie doliny tory będą wisiały ponad terenem. Profil w poprzeczce z zablokowaną wysokością może być ewentualnie przywrócony w dalszych pracach jako przeniesiony do osobnego rekordu (będzie to wykonywane podczas naprawiania poprzeczki, co i tak da ten sam efekt, jak dodanie kolejnej poprzeczki do pliku RSF, natomiast do rozważenia jest kwestia profilu na pierwszej poprzeczce). Dla uniknięcia problemów zalecane jest przełączanie poprzeczek z blokadą wysokości na tryb "Poprzeczka zawiera" — "Nazwę miejsca" (dodawanie poprzeczek z bazy profili pionowych ustawia im od razu nazwę "załom"). Planowane jest dodanie algorytmu, który uzupełni poprzeczki z zablokowaną wysokością o sąsiednie poprzeczki łagodzące załom.

Przy wczytywaniu pliku RSF do edytora będą zerowane długości stycznych, a następnie wyliczane przy pierwszym wyświetleniu poprzeczki (używane jest to jako promień do rysowania okręgów linią przerywaną) bądź próbie wyliczenia wysokości w okolicy poprzeczki. Zerowanie będzie pomijane po przejściu od wersji 16 do wersji 17 RSF.

Wyliczanie wysokości na łukach pionowych

Wyliczanie wysokości wg niwelety zostało zmodyfikowane w taki sposób, że wyznaczane są odległości od wierzchołka załomu do punktów styczności kąta z okręgiem wpisanym o promieniu jak dla łuku pionowego, a następnie w odległościach mniejszych wyliczenie odległości jest realizowane z równania okręgu. Dotychczas uwzględniane było jedynie pochylenie na całej długości pomiędzy poprzeczkami z blokadą wysokości, przez co np. słupy w okolicy poprzeczki z zablokowaną wysokością były pozycjonowane w nieprawidłowej wysokości nad torem. Jednocześnie stało się możliwe tworzenie łuków pionowych z wielu odcinków. Funkcjonalność będzie obserwowana i pilnie poprawiana w razie nieprawidłowego działania.

• Wykryty został błąd wyliczania wysokości dla odcinków, które przecinają poprzeczkę z blokadą wysokości, ale nie mają geometrii łuku pionowego (nie kończą się w okolicy okręgu rysowanego nad poprzeczką z blokadą Z). Błąd ten został naprawiony w późniejszej wersji. Jednak, ponieważ nie jest możliwe odwzorowanie stałego pochylenia oraz łuku pionowego w ramach jednego odcinka, zalecane jest podzielenie odcinka i wydzielenie łuku pionowego jako osobny odcinek. Ewentualnie wpisanie większego promienia łuku (np. 100km). W praktyce nie robi się większych promieni niż 20km, jednak w dokumentacji są miejsca z oznaczeniem R=0, czyli jest to łuk pionowy, o którego dokładność nikt nie dba, ponieważ jest to w granicach naturalnych wygięć szyn. Jednak na potrzeby symulacji odcinki się same nie wygną i zalecane jest tworzenie jawnych łuków pionowych.

Łuki pionowe z wielu odcinków

Do punktów styczności łuku pionowego (pokazywanych orientacyjnie jako okręgi na poprzeczkach z zablokowaną wysokością) będą dociągane tylko końce odcinków graniczące z odcinkiem bez wpisanego promienia łuku. Pozwala to podzielić łuk pionowy na więcej odcinków (np. zmienić teksturę podsypki, parametry środowiska, lepiej dopasować sygnalizację, dokładniej zorganizować punkty wstawienia taboru czy rozpoczęcie odbojnicy). Nie były jeszcze testowane bardziej skomplikowane sytuacje, np. rozjazdy ułożone częściowo na łuku pionowym — w tym zakresie mogą być potrzebne dalsze poprawki edytora.

Wybór zagęszczenia poprzeczek na łukach

Do menu Automaty została dodana konfiguracja zagęszczania poprzeczek dodawanych na łukach. Wybrane ustawienie może być zapisane do pliku RSF wraz z pozostałymi ustawieniami automatów. Zagęszczenie powinno być ustawione na 100m dla scenerii, dla których ważne jest tylko umieszczenie słupków hektometrowych, natomiast zagęszczenie na łukach powinno być co najmniej 20m, chyba że łuk ma bardzo duży promień. Małe wartości (2m, 5m) nie były testowane — ich użycie jest teraz usprawnione dzięki dodaniu szycia przekrojów ze ścianą lasu (również może to być umieszczone na brzegu trójkąta NMT-100 bez generowania ściany lasu), dzięki czemu nie potrzeba już wykonywać pracochłonnego wszywania profili w teren edytorem SCM (tak były wszywane profile na sceneriach Quark, Linia 61, Tarniowo2).

Opcje powiązania odcinka z krzywą pomocniczą

Do menu Linie dodana została pozycja umożliwiająca zmianę sposobu powiązania odcinka z krzywą pomocniczą. Krzywe pomocnicze są odpowiednikiem linii kierunkowych, ale dla odcinków łukowych. Można ustawić, czy na krzywej pomocniczej ma się znajdować jeden z końców odcinka, czy oba (wtedy odcinek pokryje się z krzywą pomocniczą). Krzywe pomocnicze mają służyć do tworzenia łuków koszowych, a także umożliwić podział krzywej przejściowej na mniejsze odcinki. W tym drugim przypadku łuk z parametrami będzie utworzony z krzywych pomocniczych, a końce odcinków torów będzie można w miarę dowolnie przemieszczać wzdłuż krzywych pomocniczych (z uwagi na ograniczenia geometrii odcinków nie da się w ramach jednego odcinka uzyskać jednocześnie linii prostej, krzywej przejściowej oraz wycinka okręgu, ale zgadzając się na pewne niedokładności można będzie przesunąć końce w inne miejsca niż to jest obecnie sztywno wyliczane).

Uporządkowanie przekrojów poprzecznych

Dotychczasowe wyliczanie przekrojów poprzecznych było trochę zagmatwane, gdyż stanowiło połączenie pierwotnego sposobu generowania przekrojów odpowiednimi przyciskami oraz nowej metody z użyciem szablonów. Ponieważ przy korektach profilu pionowego konieczne jest przeliczanie przekrojów, każdorazowe używanie przycisków jest uciążliwe. Z kolei szablony mogą być przeliczane automatycznie, ale wyjątki nie zrobią się same. Obecnie istnieją 4 sposoby określenia przekroju.

• Podstawowy sposób to wybranie szablonu. Szablon określa, w których punktach przekroju jest uwzględniana wysokość terenu, a w których wysokość niwelety i może to być uzależnione od wysokości podtorza względem terenu. Szablon również definiuje teksturowanie. Szablony tworzą hierarchiczną strukturę, w której do definicji szablonu można podpiąć warianty z innego szablonu. Szablony mogą również tworzyć przekroje asymetryczne, np. z jednej strony tworzyć dowiązanie do terenu, a z drugiej dawać jedną, stałą wysokość, albo mieć związanie z inną niweletą. W planach jest również używanie niwelet dla rowów. Z założenia przekroje z przypisanymi szablonami mają się przeliczać automatycznie (po wywołaniu funkcji z menu). Aby używać szablonów, należy dodać do pliku RSF szablony domyślne: "default" to przekrój z rowami, a "default-e" to zakończenie rowów (powinno być wstawione 0.25m przed i za przekrojem z rowami). Następnie można dodać własny zestaw definicji.
• Druga metoda określenia przekroju to wybranie szablonu i ręczna modyfikacja niektórych współrzędnych. Może być potrzebna w szczególnych przypadkach, gdy definiowanie szablonu jest zbyt skomplikowane. Taki przekrój nie przeliczy się automatycznie — w razie zmian konieczne jest wyłączenie ręcznej edycji, przeliczenie do szablonu i ponowne wprowadzenie poprawek współrzędnych. Teksturowanie będzie brane z szablonu.
• Użycie przycisków wyliczenia przekroju, np. [Płasko pod stacją]. Obecnie takie wyliczenie będzie traktowane jako ręczna edycja przekroju. W przypadku korekty profilu pionowego konieczne będzie ponowne użycie tych samych przycisków. Aby uaktywnić przyciski trzeba wybrać teksturę, a nie szablon.
• Po użyciu przycisków przeliczających możliwa jest ręczna edycja współrzędnych. W ogóle wszystkie współrzędne można wprowadzić ręcznie.

Obecnie używane jest tylko teksturowanie proporcjonalne "w widoku z góry". Planowane było teksturowanie wzdłużne, podobne do teksturowania podsypki (np. inna tekstura na podtorze, inna na skarpy). Jednak póki co nie została opracowana koncepcja dla takiego teksturowania ani nie zostały przygotowane odpowiednie tekstury.

Poprawka wysokości dla ścian lasu

W związku z łączeniem ścian lasu z poprzeczkami innej niwelety (ściany lasu są poniekąd podobne do niwelety, ponieważ naliczane jest ciągłe mapowanie, zależne od długości odcinków) skomplikowała się kwestia liczenia wysokości — wysokość mogła być pobierana z przypadkowych obiektów. Obecnie sprawdzane jest, czy obiekt nadrzędny jest niweletą, a jeśli nie jest, to wysokości końców są odczytywane mechanizmem ustalania wysokości terenu (obecnie z punktów wysokościowych, ale można też przełączyć na odczyt z jawnych trójkątów).

Wyszukiwarka błędów: potencjalne łuki pionowe

Do wyszukiwarki błędów został dodany algorytm o kodzie 1010, który dla odcinków torów sprawdza zgodność pochylenia wektorów kierunkowych. Jeśli różnica jest większa niż 5cm na 100m (0.5‰), a odcinek nie ma wpisanego promienia łuku pionowego to sugerowane jest jego dodanie. Algorytm ten nie sprawdza, czy końce łuku pionowego są w odpowiednich miejscach. Celem algorytmu jest wskazanie miejsc, w których po dodaniu profilu pionowego należy zrobić podział odcinków ze względu na łuki pionowe, bądź nie jest w odcinki wpisany promień łuku pionowego.

Trójkąty szyjące

Do dotychczasowych rozwiązań tworzenia terenu (szycie niwelet oraz łączenie ściany lasów z profilami poprzecznymi) dodane zostało wstawianie jawnych trójkątów. Trójkąty szycia są w warstwie 0x37 i ich wierzchołki mogą być połączone z końcami poprzeczek i ścianami lasu (ale także z odcinkami torów i dróg). Szycie niwelet jest rozpinane pomiędzy poprzeczkami dwóch różnych niwelet i na ogół sprawia problemy, gdy niwelety się krzyżują (w okolicy wiaduktów). Łączenie ścian lasów z profilami poprzecznymi dotyczy tylko jednej niwelety. Natomiast trójkąt szyjący może być podczepiony do obiektów różnych typów. Niemniej trójkąty te należy wstawiać tylko wtedy, gdy inne rozwiązania nie są wystarczające.

Dodawanie poprzeczek przy załomach

W związku z rezygnacją z zapisywania profili poprzecznych w poprzeczkach z blokadą wysokości, dodany został algorytm, który znajduje poprzeczki z blokadą wysokości i usuwa im profil. Jednocześnie, aby nie robić "dziury" w powtarzalności profili, dodawane są dwie poprzeczki w połowie długości stycznych łuku pionowego (symbolizowanych okręgiem wokół poprzeczki z załomem). Jeśli styczne są krótsze niż 5m, poprzeczki zostaną dodane po 2.5m w każdą stronę od załomu. Algorytm został zastosowany na pliku Wyczerpy.RSF, planowane jest jego użycie również na scenerii Tarnowskie Góry po wznowieniu prac dostosowawczych tam. Algorytm dodawania poprzeczek można by znacznie ulepszyć, np. zwiększyć liczbę dodawanych poprzeczek dla łuków o dużym kącie, dobrać inne rozstawienia poprzeczek dla łuków w dolinie niż na szczycie, dodawać drugą poprzeczkę symetrycznie, jeśli z jednej strony już jest poprzeczka z profilem. Jednak na razie dalsze ulepszenia nie są planowane, ponieważ trzeba by na podstawie praktyki wyznaczyć kształt lepszych rozwiązań. Dodawane poprzeczki dostają profil albo z poprzeczki z blokadą wysokości, albo z sąsiednich. Jednak obecnie nie jest możliwe automatyczne przeliczenie profilu, więc póki co trzeba naprawiać przekroje poprzeczne ręcznie. Operację najlepiej wykonać zaraz po dodaniu profilu pionowego (poprzeczek z blokadą wysokości).

Eksport do wielu plików

Naprawiona została obsługa eksportu do wielu plików. Przy pierwszym uruchomieniu okna eksportu do RSF jest dodawany obiekt o kodzie 0x2000, zawierający nazwę pliku oraz ustawienia zaptaszeń (eksport poszczególnych warstw oraz ustawienia pomocnicze). Obecnie można dodać kolejny plik przyciskiem [+] na górze listy, a zmiana nazwy pliku powoduje od razu zmianę na liście (nie ma osobnej operacji zapisu). Wybranie pozycji z listy zmienia nazwę pliku eksportowania oraz ustawienia zaptaszeń. Planowane jest dodanie automatów, które wykonają eksport wielu plików jednocześnie (po kolei). Planowane jest też ograniczenie zakresu geograficznego (wybrane komórki) oraz przesuwanie eksportowanych obiektów o wektor.

Zmiany w starterze do MaSzyny

Odświeżanie ekranu po usunięciu spoza grupy

Po zaznaczeniu obszaru prostokątnego, dodaniu wewnętrznych obiektów do grupy i usunięciu pozostałych, ekran edytora nie był odświeżany od razu, co mogło prowadzić do wątpliwości, czy obiekty zostały usunięte. Obecnie ekran jest odświeżany i jest to bardziej czytelne.

Zaznaczanie dźwięków na podglądzie

Po włączeniu warstwy dźwięków, oprócz tego, że pojawiają się ich nazwy, można taki dźwięk kliknąć. Część informacji o nim pojawi się na górnym pasku okna. Wpis można zobaczyć, klikając przycisk [Tekst] (zostanie umieszczony w głównym oknie programu), na zakładce Struktura.

Zmiana warstwy eksportowania trójkątów

Trójkąty z wczytanej scenerii eksportowane do RSF znajdą się domyślnie w warstwie 0x34, a ich wierzchołki w warstwie 0x14. Działa to tylko dla eksportu v2, eksport v3 (zachowujący kolejność obiektów z pliku SCM) nie obsługuje jeszcze trójkątów. Umieszczenie w osobnej warstwie ma na celu możliwość usunięcia z RSF całej warstwy pochodzącej z plików SCM i jest przydatne w sytuacji, gdy edycja terenu odbywa się na poziomie SCM (albo teren jest eksportowany z innego programu 3D w postaci SCM). Jednocześnie, po usunięciu warstwy, w RSF pozostają trójkąty innych warstw. Mechanizm taki był używany podczas tworzenia łącznicy w scenerii Quark — trójkąty zmodyfikowane w SCM były kilka razy doklejane do RSF i usuwane po wykonaniu kolejnej modyfikacji terenu. Istnieje też możliwość wyboru innej warstwy do eksportowania trójkątów, np. trójkąty z różnych plików można umieścić w osobnych warstwach (domyślne przeznaczenie warstw trójkątów nie jest wiążące).

---