Wersja/22.4.158

Wersja 22.4.158.17412 została opublikowana w dniu 2022-04-30. Zmiany były związane z usprawnieniem linii 139.

Zobacz też zmiany w poprzedniej wersji 157.

Zmiany w edytorze RSF

Wyszukiwarka błędów: maksymalne pochylenia

Maksymalne dopuszczalne pochylenie jest ustawione domyślnie na 30 promil, ale może być zmienione przez edytor konfiguracji warstw. Dotychczas edytor ten służył do zmiany nazwy warstwy oraz ustawienia kolorów rysowania (każda warstwa torów może mieć inny kolor, aby np. odróżnić splot torów szerokich z normalnymi), obecnie można też ustawić maksymalne pochylenie dla torów. Dla scenerii górskich może być konieczne przestawienie np. na 46 promil (dla zębatych może być to nawet 480), dla nizinnych wartość można obniżyć np. do 15 promil. Docelowo będzie również wprowadzony mechanizm dyspensy, czyli dla wskazanych konkretnie obiektów będzie można wyłączyć pokazywanie niektórych błędów. Dzięki temu np. tory stromej bocznicy będzie można wyłączyć poza ogólny mechanizm wyszukiwania błędów. Planowane jest też rozszerzenie użycia warstw, tzn. różne warstwy torów będzie można łączyć ze sobą — wtedy główne linie można dać do innej warstwy niż bocznice i określić dla nich różniące się parametry.

Poprawka wyliczenia profilu

Dla niektórych niwelet nie chciał zadziałać algorytm porównywania profilu pionowego z danymi zapisanymi w pliku DBF. Warunkiem było wyliczenie kilometrażu na końcu ostatniego odcinka, co nie zawsze miało miejsce. Zostało to naprawione, w takich przypadkach jako kilometraż końcowy jest uznawany kilometraż z ostatniego odcinka niwelety.

Ostrzeżenie przy kopiowaniu sieci trakcyjnej

Można sieć trakcyjną ustawić na jednym torze linii dwutorowej, a następnie przekopiować ją na drugi tor. Jednak czasem jest sytuacja, że tory obok siebie mają różne niwelety i wtedy kopiowanie wyjdzie tylko, jeśli obie mają zgodny kilometraż (słupy są pozycjonowane przy użyciu niwelety). W przypadku przypisania do różnych odcinków niwelety zostanie wyświetlony komunikat z ostrzeżeniem, że kopiowanie może się nie udać. Prowizorycznym rozwiązaniem może być tymczasowe przypisanie odcinków toru docelowego do tej samej niwelety, przy której jest tor ze słupami, a po skopiowaniu sieci można odtworzyć przypisanie niwelety. Na razie nie jest planowane ulepszenie kopiowania słupów o przypadek różnych niwelet, ze względu na rzadkość takich sytuacji. Ujawniło się to przy dodawaniu słupów na torze LK152 w okolicy Lublińca, gdzie obok jest tor łącznicy 685, który miał sieć trakcyjną wstawioną wcześniej.

Wyszukiwarka błędów: uproszczone niwelety

Uproszczona niweleta (liczona po odcinkach torów) może mieć dwa rodzaje topologi.

• Pojedynczy odcinek niwelety przyklejony (wzajemna nadrzędność) do poprzeczki z blokadą XY, która jednocześnie wskazuje początkowy tor. W tym przypadku można weryfikować jedynie wzajemne połączenie odcinka niwelety i poprzeczki (pole Path) oraz czy obiekt wskazywany jako tor początkowy jest torem kolejowym, drogą albo rzeką.
• Co najmniej 2 odcinki niwelety, przy czym każdy z nich musi być przyklejony do poprzeczki z blokadą XY (wzajemna nadrzędność). Pierwsza z poprzeczek musi wskazywać tor, druga niekoniecznie (nie musi być uproszczoną niweletą). W tym przypadku sprawdzane jest, czy drugi odcinek niwelety wskazuje (pole Path) poprzeczkę z blokadą XY i czy jest to inna poprzeczka niż dla pierwszego odcinka niwelety. Uproszczona niweleta może mieć tylko jeden odcinek niwelety pomiędzy poprzeczkami z blokadą XY.

Użycie uproszczonych niwelet jest wskazane tylko w szczególnych przypadkach, np. dla torów wyciągowych o innym profilu niż główna linia, czy krótkich bocznic. Również tymczasowo, dla wstępnego sprawdzenia kalibracji kilometrażu (np. przed dodaniem parametrów do łuków), można policzyć długość trasy po torze zamiast kopiować tory na odcinki niwelety. Przy używaniu uproszczonych niwelet trzeba pamiętać o tym, że ich podstawą są odcinki torów, więc każda korekta ułożenia torów będzie wymagała ponownego przeliczenia niwelety na tym odcinku. A jeśli się tego nie przeliczy, to będą się źle ustalać wysokości czy przesuwać łuki pionowe.

Ortofotomapy 1996

W menu map 4px/m (4000px/km, ale podzielone na kwadraty o boku 100m) została przywrócona warstwa pl4k'96. Ukryta była ze względu na dostępność map jedynie przez WMTS, nie obsługiwany w Rainsted (stałe kafle o rozdzielczości poligraficznej — 96DPI dla mapy 1:1000, czyli 3779.527559px/km). Ortofotomapy te są dostępne dla województwa śląskiego, w innych rejonach Polski mogą się nie pobierać (pobierają się białe kafle, które są od razu usuwane).

Dwa wpisy na słup podwójny

Jeśli słup podwójny ma kotwienie, to nie ma potrzeby tworzyć osobnego pliku INC dla takiej sytuacji. Można podać dwa pliki INC, rozdzielone średnikiem. Jednak oba te pliki muszą mieć tę samą kolejność parametrów. Nadal problemem pozostaje kwestia rozmiarów słupa i wyliczenia końca drutu dla naprężacza — w tym zakresie wstawianie sieci trakcyjnej nadal jest prowizorką. Jeśli słup nie jest podwójnym, plik po średniku jest ignorowany i drugi wpis nie zostanie utworzony.

Eksport SCM: wyłączona zamiana ukośników

Dotychczas po utworzeniu zawartości pliku były wymieniane ukośniki odwrotne \ na zwykłe /. Zamiana taka skutkowała problemami np. z dostępem do tekstur dachów, które są w textures/roof/. Aby z wnętrza modelu skorzystać z tekstury dachu, ukośnik musi być odwrócony.

include pkp/szafa-przek1.inc roof\blacha_czarna -6888.3776 295.7386 35876.1575 192.9933 0 0 0 0 end

W powyższym przykładzie jest prawidłowa ścieżka do tekstury dachu. Gdyby miała zwykły ukośnik, szukana by była tekstura w pliku pkp/roof/blacha_czarna.

Łuk jako linia kierunkowa

Zaczęte są zmiany, które mają na celu użycie odcinka łuku (np. toru) jako linii kierunkowej dla odcinka prostego (np. peronu). Wyznaczany będzie rzut końca P[0] odcinka prostego na łuk, a następnie kąt styczności łuku w tym miejscu stanie kątem odcinka prostego. Będzie można też ustalić odległość odcinka prostego od łuku (punktu rzutowania). W menu Linia można zmienić, czy na łuk ma być rzutowany P[0], czy P[3], analogicznie jak w przypadku powiązania z obiektem krzywej pomocniczej. Różnica jednak jest taka, że co do zasady odcinki zależne od krzywej pomocniczej muszą się z nią pokrywać, albo jeden z końców musi się znajdować na krzywej pomocniczej.

Uwaga! Zalecane jest użycie łuków zablokowanych poprzez parametry łuków, ewentualnie pojedynczych odcinków łuku wpisanych pomiędzy proste ustabilizowane liniami kierunkowymi. W przeciwnym przypadku może dojść do błędów obliczeń i rozpadnięcia się konstrukcji geometrycznej. Funkcjonalność będzie testowana i obserwowana, a zauważone błędy będą naprawiane. Podstawowym zastosowaniem jest budowa peronów na łuku bez konieczności używania odcinków, które służą tylko do podtrzymania geometrii. Może to też być użyte np. do budowy toru wyciągowego równolegle do łuku — wystarczy dodać krótki odcinek prosty na końcu i ustawić go względem łuku.

Pobieranie wysokości dla poprzeczki

Na karcie Własności dla poprzeczki dodany został przycisk pobrania wysokości z serwisu internetowego NMT. Jeśli poprzeczka nie miała w nazwie ciągu ";Z=", zostanie on dodany, a po znaku "=" będzie wpisana wysokość. Funkcjonalność służy do weryfikacji profilu pionowego na przejazdach, gdzie poziom drogi powinien się zgadzać z niweletą toru. Wysokość jest odczytywana z dokładnością 0.1m, przy czym w okolicy przejazdu wysokości się mogą różnić o ±0.1, zależnie od miejsca pobrania wysokości. Jeśli różnica pomiędzy odczytaną wysokością a wysokością niwelety jest mniejsza niż 0.25m, można uznać profil za prawidłowy. Przy czym trzeba weryfikować z wieloma przejazdami — pojedynczy przejazd może mieć błędną wysokość np. na skutek pomiaru podczas remontu. Pobranie wysokości w innym miejscu niż droga albo przejście przez tory powinno dawać wartość około 0.2m poniżej niwelety i na potrzeby weryfikacji trzeba wtedy dodać 0.2. Poprzeczki z wpisaną wysokością po ";Z=" są pokazywane w oknie podglądu niwelety, a także będą uwzględniane przez wyszukiwarkę błędów, która pokaże błąd, jeśli podana wysokość się będzie różnić od wysokości wyliczonej z niwelety.

Wyliczanie środka komórki

Przy eksporcie do SCM dodany został przycisk, który wylicza przesunięcie do wyśrodkowania komórki. Należy to jednak traktować jako wartości przybliżone — środek komórki (punkt OXZ w MaSzynie dla obiektów z pliku) może być umieszczony w innym miejscu (orientacyjnie tak ±3km od wyliczonych wartości). Oczywiście wszystkie pliki utworzone dla danej komórki powinny mieć ten sam środek (eksporter nie pilnuje tego).

Zmiany w starterze do MaSzyny

Przeliczenie trójkątów terenu niweletą

Dodany został mechanizm, który pozwala rzutować wierzchołki trójkątów z edytora SCM na niweletę wskazaną w edytorze RSF. Jeśli wierzchołek jest w odległości do 70m od niwelety, to weryfikowana jest jego wysokość, która nie powinna dawać większej stromości niż 2:3. Jeśli wierzchołek jest w odległości do 10m od niwelety, to wysokość nie powinna się różnić o więcej niż 5cm od obniżenia podtorza względem niwelety (domyślnie 78cm). Jeśli różnice są większe niż zakładane, to wysokość wierzchołka jest korygowana. Pozwoliło to prowizorycznie przystosować teren linii 139 do poprawionego profilu pionowego.

Ustalanie wysokości przez internet

Dla obiektów punktowych (wstawianych przez include) można uruchomić pobranie wysokości z serwisu services.gugik.gov.pl/nmt/. Wysokość jest podawana z dokładnością do 10cm. Przy pomocy opcji w menu można wyłączyć zmianę wysokości, jeśli różnica jest mniejsza niż 5cm, a także wyłączyć przeliczenie okolicznych trójkątów terenu do podanej wysokości (przeliczanie to było zrobione pod kątem dopasowania do torów, więc ma zbyt duży zasięg oraz nie pozwala na duże pochylenia). Ogólnie nie jest to dobra metoda, bo po pobraniu kilkudziesięciu punktów serwis przestał przesyłać wysokości. Uruchomienie tej funkcjonalności będzie pozwalało w dalszej kolejności np. na zautomatyzowanie pobrania wysokości niwelety w miejscu przejazdu kolejowo-drogowego.

Indeksowanie obiektów w edytorze SCM

Rozpoczęte zostały prace nad indeksowaniem obiektów w edytorze SCM. Dla każdego obiektu jest ustalana liczba punktów, punkty te są wpisane do tablicy, a także mają być następnie przypięte do mapy dwuwymiarowej. Pozwoli to na nieco szybsze wyświetlanie okna edycyjnego, szybsze znajdowanie klikniętego obiektu, a także obsługę niezależną od typu obiektu (w sensie, że node...model będzie obsługiwane w ten sam sposób, co include). W przypadku dodawania nowych obiektów indeks będzie musiał być odświeżony. Indeksowanie będzie można też wyłączyć, jeśli by sprawiało problemy. Na razie użyteczność tego mechanizmu jest znikoma.

Testy przeliczania obiektów niweletą

Wprowadzone zostały zmiany mające na celu użycie niwelety w pliku RSF do przeliczenia obiektów w pliku SCM. W pierwszej kolejności eksportuje się istniejącą scenerię do RSF i układa się uproszczoną niweletę (liczoną po odcinkach toru). Następnie trzeba utworzyć RSF, który będzie miał linie kierunkowe i niwelety dopasowane do ortofotomapy (dla linii dwutorowej niweleta musi być układana po tym samym torze, można przy tym pominąć krzywe przejściowe, bo i tak łuki będą do poprawienia). W drugim pliku trzeba też ustalić kilometraż punktów charakterystycznych (przejazdy, skrajne rozjazdy stacji, końce peronów) i wyliczyć ich kilometraż, a następnie w pierwszym pliku ustawić te poprzeczki z blokadą XY. Następnie trzeba wczytać SCM z obiektami scenerii i przy pomocy pierwszego pliku RSF przeliczyć współrzędne XYZ na współrzędne THV (czyli kilometraż i odległości od niwelety). W drugiej kolejności przelicza się współrzędne THV na XYZ przy użyciu niwelety z drugiego pliku RSF. Tymczasowo testowane jest przeliczenie XZ na TH i a następnie na XZ — z pominięciem zmiany profilu pionowego. Testy dotyczą linii 61 na odcinku od Lublińca do Ozimka. Docelowo pewnie stacja Fosowskie będzie przeliczona w inny sposób, a stacja Ozimek wymieniona na wersję odrysowaną w 2012 roku. Stacje Pawonków i Pludry będą miały skorygowaną długość, a finalne poprawki będą wykonane później. W ewentualnych planach jest zastosowanie tego samego algorytmu dla scenerii "Kaliska".

---